Είναι πολύ δύσκολο να παρουσιάσει κανείς μέσα σε ένα γραπτό κείμενο την τόσο σημαντική σχέση του μικρού παιδιού με το θέατρο (όπως και με ό,τι είναι τέχνη γενικότερα) γιατί οποιαδήποτε αποτύπωση μοιάζει φτωχική, σαν να μην γίνεται να μεταφερθεί εντελώς η περιγραφή σε λόγια.
Η συμβολή του θεάτρου στην ανάπτυξη των παιδιών σας.
- Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι τα πλεονεκτήματα του στη ζωή του παιδιού σας; Είναι βέβαιο πως το θέατρο προωθεί την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού και πέρα από αυτό, συντελεί στην ψυχοπνευματική του ανάπτυξη. Η εξοικείωση του παιδιού με το θέατρο μπορεί να γίνεται από πολύ νωρίς. Από πολύ μικρά, τα παιδιά είναι τα ίδια πολλές φορές σε ρόλους , αναπαριστούν, αυτοσχεδιάζουν, μιμούνται.
Μερικά πλεονεκτήματα:
- βοηθά στην γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών,
- αποδεσμεύει την φαντασία τους,
- μέσα από αυτό τα παιδιά βλέπουν πως υπάρχουν και άλλες μορφές έκφρασης όπως αυτή της γλώσσας του σώματος,
- με το να δει ένα παιδί μια παράσταση, αναπτύσσει την κοινωνικότητα του (μοιράζεται αυτό που βλέπει με άλλους γύρω του και αυτό που βλέπει είναι μια συλλογική δουλειά),
- Έπειτα ερεθίζεται αισθητικά βλέποντας τα σκηνικά, τα κουστούμια και όσο περισσότερα ερεθίσματα δέχεται (παραστάσεις) τόσο αποκτά κριτικό πνεύμα για το τι του αρέσει, τι όχι και για πιο λόγο.
Γλώσσα είναι η πρώτη λέξη, έννοια που εκφράζει πιστεύω τη σχέση του παιδιού με το θέατρο. Η πρώτη γλώσσα! Η γλώσσα που έχει μέσα του αφ’ενός και που γυρεύει να βρει έξω, την χρυσή επικοινωνία αφ’ετέρου.
Το θαυμάσιο είναι ότι τα ‘χει όλα μέσα του το παιδί κατά έναν μυστήριο, αξιοθαύμαστο τρόπο κι απλώς το «θέατρο» σαν γλώσσα που δημιουργείται σιγά σιγά είναι μία επαλήθευση, που έχει ανάγκη να βιώσει προσωπικά, αυτών που ήδη φέρνει το παιδί από την γέννησή του.
Μέσα απ’ το θέατρο δημιουργείται ένα λεξιλόγιο που αφορά ή πηγάζει από πράξεις του έξω κόσμου, που το παιδί θα πει για αυτόν τον κόσμο τη γνώμη του γιατί το παιδί έχει πάντα γνώμη (φτάνει κάποιος να το ρωτήσει με σεβασμό στην δική του γλώσσα κι εκείνο θα απαντήσει, θα πει την γνώμη του).
Το θέατρο είναι για το παιδί η αναπαράσταση προς τα έξω του ενός κόσμου που νιώθει ότι είναι δικός του, το αφορά, γι΄αυτό κι ενδιαφέρεται πάντα να μάθει και κάνει ερωτήσεις, για να κολλήσει σωστά τα κομμάτια του παζλ που έχει μέσα του και η διαδικασία αιώνια αλλά απολύτως αναγκαία να ξαναγίνεται και να ξαναγίνεται. Έτσι το παιδί μαθαίνει να ενδιαφέρεται για ό,τι είναι στ’ αλήθεια ζωντανό κι αυτά που αποκομίζει – με τα οποία τρέφεται πνευματικά – είναι πάντα καινούρια.
Το αληθινό θέατρο ασχολείται με μαεστρία με ιστορίες ανθρώπινων σχέσεων, γεμάτες από εμπλοκές, συναισθήματα, συγκρούσεις, προβληματισμό, αξίες αληθινές, επιθυμία για κάθαρση και δικαίωση της ύπαρξης.
Όμως πιο πολύ για τα παιδιά σίγουρα αξίζει η εμπειρία του ταξιδιού αυτού, σαν κάτι μοναδικό, όπως είναι, ανεπανάληπτο, όπως η ίδια η ζωή, και κυρίως σαν δημιούργημα και σαν απάντηση στις ερωτήσεις τους μέσα από πράξεις που καθρεφτίζουν τον κόσμο έξω, που το παιδί νιώθει ότι θέλει να τον μάθει.
Ιδιαίτερα ευχάριστο και απολαυστικό δείχνει να είναι το ταξίδι αυτό για το παιδί, όταν οι ήρωες, όπου χρειάζεται, είναι ζώα! Το παιδί πιο εύκολα ταυτίζεται με τα ζώα, τα οποία τα έχει σε ύψιστη εκτίμηση και τα οποία μέσα του είναι πρόσωπα, πρόσωπα που έχουν συναισθήματα όμως, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους ανθρώπους. Πρόσωπα τα οποία προσέχουν και εκτιμούν τα παιδιά μόνο χάρη στη παρουσία του αληθινού πνεύματος της Τέχνης στο έργο! Χωρίς αυτήν την παρουσία, το έργο εύκολα χάνεται σαν μουτζούρα στα μάτια των παιδιών, τα οποία μπερδεύονται ή βαριούνται αν το έργο δεν είναι αληθινό έργο τέχνης, αν δεν απευθύνεται με τον ανάλογο σεβασμό σε αυτές τις τόσο ιδιαίτερες ηλικίες που όμως έχουν κάτι εντελώς αυθεντικό.
Τα παιδιά προσέχουν αληθινά μόνο τα έργα που είναι άξια και στα οποία συμμετέχουν ψυχικά και σωματικά. Το πολύ μικρό παιδί είναι τόσο αυθεντικά αληθινός κριτής που είναι απερίγραπτο. Ξέρει πώς θέλει τον κόσμο και μέσα απ’ το θέατρο και τη φαντασία, τη δημιουργία, το μυστήριο που το συνοδεύουν, βρίσκει τον τρόπο να το πετύχει.